WONEN IN ITALIË – Sara ziet Sara
We zouden een dagje naar Savona gaan, Anna en ik. Het was al ettelijke malen uitgesteld en nu zou het er dan eindelijk van komen. Maar we hadden pech, het regende en niet zo'n beetje ook.
Om acht uur kwam ik bij de bar aan om met haar te ontbijten. Voor de bar zaten wat mannen onder de druipende luifel te roken en koffie te drinken.
Binnen was het gezellig druk, want het halve dorp ontbijt in de bar. We besloten meteen ons uitstapje te verzetten en prikten een nieuw datum.
"Maar wat gaan jullie dan doen op zo'n dag als deze?" vroeg Sara, voordat ze haar winkel ging openen. Zowel Anna als ik zeiden dat dat voor ons geen probleem was. Dat we altijd van alles te doen hadden.
"Che tristezza" zuchtte Sara. Toch verkeerde ze nog steeds in een euforische stemming sinds het dorp haar zaterdagavond de verrassing van haar leven had bezorgd.
Ze was de week ervoor vijftig geworden. Haar vriendinnen hadden buiten haar om een feestapp geopend die werd rondgestuurd. Daarop werden de geadresseerden op de hoogte gebracht van de surprise party waarmee ze haar zaterdagavond wilden verrassen.
We moesten om zeven uur in de zaal ònder de piazza verzamelen. Sara zou na sluiting van haar winkel door Daniela mee naar de bar worden getroond onder het voorwendsel samen een borrel te drinken. Zo geschiedde.
Wij hielden ons ondertussen stil in de 'sala polivalente' en wachtten vol spanning tot Daniela haar met een smoes mee naar de zaal zou lokken. Het licht was uit en enkele kinderen piepten. Daniela hield Sara's dochters Alessia en Elenia via apps op de hoogte.
Eindelijk ging de deur open en liep Daniela naar binnen. Sara stond verstard in de deuropening. Toen floepte het licht aan en begon iedereen te juichen en 'tanti auguri' te zingen. Sara was echt totaal verrast.
Ze sloeg haar handen voor haar ogen en liet zich door iedereen beknuffelen. Daniela had van te voren een lange tafel vol eten en drank ingericht, het feest kon beginnen.
Wat een avond! Ik liep de volgende dag krom van de spierpijn van het dansen.
Helaas verloren we deze week ook één van de bekendste en geliefdste Mombarcarezen: Augusto Moretti, oftewel de 'secretario' , de vader van de huidige gemeentesecretaris Tiziano.
Gistermiddag beierden de kerkklokken in treurkadans over het dorp. Het gelui was een eerbetoon aan Augusto. Altijd als er iemand in het dorp sterft, luiden de klokken op een speciale manier.
Hij had een mooie leeftijd Augusto, 93, maar ik zal hem missen. Hij woonde bij zijn zoon in huis hier twee deuren verderop. Iedere ochtend tegen elven reed hij in zijn SUV naar de piazza om daar in de bar zijn campari te gaan drinken en onderwijl de krant te lezen. Vanmiddag is de begrafenis.
Op het journaal zag ik gisteravond beelden van overstroomde straten in Savona. Bij Varazze is een 'frane' (=modderstroom) op de kustweg terecht gekomen. Anna appte me of ik de beelden ook zag. Hopenlijk wordt november wat droger.
- De beslissing
Jarenlang was het een droom. Een huis in Italië. Op vakantie stond ik steevast lang voor de etalage van de makelaar ter plaatse. Maar het moment was (nog) niet geschikt. Ik werkte nog, mijn geliefde was ziek, m’n ouders hadden steeds meer zorg nodig. Ik bleef dromen en fantaseren, allemaal heel veilig. Jaar na jaar ging voorbij. Er gebeurde veel. Cor ging dood, ik maakte een voettocht naar Rome, werd ontslagen en toen was daar opeens het moment van: nu of nooit.
